Test procesora Intel Core i7-12700: maksymalna prędkość lub energooszczędność — wybierz jeden

Procesory firmy Intel z serii K do komputerów stacjonarnych zawsze przyciągają największą uwagę entuzjastów, ponieważ zapewniają najlepszą wydajność, jaką są w stanie osiągnąć nowe procesory firmy Intel, gdy pieniądze, ciepło i moc nie mają znaczenia. Jednak więcej osób będzie korzystało z tańszych, nienadających się do podkręcania wersji tych procesorów, niezależnie od tego, czy jest to komputer stacjonarny w biurze, budżetowy komputer do gier, czy też tania stacja robocza do domowej edycji wideo.

Dzisiaj przyglądamy się Core i7-12700, 12-rdzeniowemu, 20-wątkowemu procesorowi, który kosztuje około 340 USD (lub 315 USD bez zintegrowanej grafiki). To od 75 do 100 USD taniej niż podkręcany Core i7-12700K, plus pieniądze, które zaoszczędzisz, kupując tańszą płytę główną H670 lub B660 zamiast drogiego modelu Z690.

Byliśmy pod wrażeniem wydajności i7-12700, ale mieliśmy mieszane uczucia co do jego efektywności energetycznej, podobnie jak w zeszłym roku, kiedy recenzowaliśmy niektóre procesory z serii K. Dobrą wiadomością jest to, że konstruktorzy komputerów domowych zwykle mogą sami zdecydować, czy chcą zmaksymalizować wydajność, czy też postawić na efektywność energetyczną i odprowadzanie ciepła. Używając zalecanych przez Intela ustawień zasilania, i7-12700 może działać całkiem dobrze. Pamiętaj tylko, że domyślne ustawienia zasilania większości producentów płyt głównych stawiają na pierwszym miejscu wydajność, nawet jeśli sprawia to, że komputer stacjonarny jest cieplejszy i bardziej energochłonny.

Wyjaśnienie ustawień mocy procesora Intel

Większość tej recenzji dotyczy tego, jak działają ograniczenia mocy procesora Intela, więc zacznijmy od zdefiniowania terminologii. Będzie to szczególnie prawdziwe dla tych, którzy nie budowali komputera od kilku lat.

Intel i AMD przez ostatnie pół wieku walczyły o umieszczenie coraz większej liczby rdzeni w swoich głównych procesorach do komputerów stacjonarnych. Biorąc za przykład Intela, procesory i7 przeszły z czterech do sześciu i ośmiu rdzeni między siódmą a dziewiątą generacją, a nad nimi wprowadzono również nowy 10-rdzeniowy poziom i9. Wszystkie te chipy zostały zbudowane przy użyciu nieco zmodyfikowanych iteracji tej samej architektury procesora Skylake i nieco zmodyfikowanych iteracji tej samej technologii produkcji 14 nm.

W rezultacie budżety mocy poszybowały w górę, a gdy układy pracują z pełną mocą, rzeczywiste zużycie energii przez procesor znacznie przekracza 65 W TDP, które Intel od lat wymienia na stronach poświęconych procesorom do komputerów stacjonarnych .

Trzeba przyznać, że Intel porzucił „TDP” w swoich chipach 12. generacji na rzecz podstawowego numeru mocy procesora (PL1) i maksymalnego numeru mocy turbo (PL2). PL1 to mniej więcej to, czym kiedyś był TDP – ilość mocy i mocy chłodzenia, jakiej procesor powinien potrzebować do pracy ze swoimi parametrami znamionowymi przy stałym obciążeniu przez więcej niż kilka minut na raz. Liczba PL2 to prawdziwa wartość maksymalnego zużycia energii, którą zobaczysz podczas wykonywania zadań przez krótki czas lub w przypadku aplikacji, takich jak przeglądarki internetowe i gry, które nie wymagają 100 procent wydajności procesora przez 100 procent czasu.

Problem polega na tym, że oceny PL1 i PL2 są bardziej wytycznymi niż twardymi wymaganiami, co pozwala producentom płyt głównych na ustalanie różnych limitów, jeśli naprawdę chcą. W przypadku desek dla entuzjastów oznacza to zwykle podniesienie obu liczb do nieba lub całkowite usunięcie czapek w imię lepszej wydajności. Płyta Gigabyte Z690, której użyłem do niektórych testów, ma domyślne limity mocy ustawione na ponad 4000W. Procesor faktycznie pobierający tak dużo mocy z pewnością wytopiłby dziurę głęboko w płaszczu Ziemi, ale chodzi o to, że procesor może zużywać tylko tyle energii, ile jest w stanie fizycznie obsłużyć płyta główna, chyba że osiągnie swoje granice termiczne.

Zaletą elastycznych, konfigurowalnych przez użytkownika limitów PL1 i PL2 jest to, że skutecznie pozwalają one na „przetaktowanie” procesorów innych niż seria K działających na płytach głównych innych niż seria Z. jego wydajność z „konkurencyjnej z AMD Ryzen 7 5800X” do „deptania 5800X”.

Problem polega na tym, że większa moc generuje więcej ciepła, co wymaga albo lepszego chłodzenia, albo pracy procesora w wyższych temperaturach, co może skrócić jego żywotność. W niektórych przypadkach możesz stracić część wydajności, ponieważ dodatkowe ciepło powoduje dławienie termiczne. Uzyskane korzyści w zakresie wydajności nie są tak naprawdę współmierne do dodatkowej mocy, której używasz. W naszych testach, gdy dławienie termiczne nie było problemem, i7-12700 zużywał około dwa razy więcej energii, zapewniając od 25 do 40 procent wzrostu wydajności.

Jest to znaczna poprawa prędkości, ale ma swoją cenę.